Joan da negua,
eguneroko arduren kezka,
tren honek mantso
urrutira narama.
Badut arnasa,
giharretan sobera indarra.
Nola galdu ba
lur berri honen deia.
Eguzki bera bada ere
argituz han eta hemen,
oraingo beroa ez zait
barneraino sartzen.
Hain da tentagarria
betiko jarraitzea bidean…
Hutsetik has naiteke,
beldurrik gabe,
geldialdi bakoitzean.
Dastatu nahi dut
betikotasun zaporea,
hegorantz doazen
hegaztien adorea.
Aire berak nauen arren
aurrera bultzatzen,
oraingo arnasak ez dit
arima puzten.
Hain da tentagarria
betiko jarraitzea bidean…
Hutsetik has naiteke,
beldurrik gabe,
geldialdi bakoitzean.
