Gaitza hezurretan lo.
Bizirik dagoen min krudela,
zentzugabeko zigorra,
isilean doa menperatzen,
borrokarako gazteegia den gorputza.
Gatibu izaretan,
minaren besoetan.
Doazen, datozen izarrak.
Esperantzaz eta beldurrez laztanak,
malkoek itotako
irri apainduen artean.
Gurekin ez egonda ere,
bihotzean betirako
zaitugu bizirik.
Zure falta sentitu arren,
oroipenak egingo gaitu,
zoriontsu.
Eta zu oroituz gure
geroa eraikiko dugu,
bertan marraztuz zure
irri errugabe eta hilezina.
