Desioak odol, itsu gara, estasian.
Kristalak mamurtzen leun,
bidaiotan gidatu gara.
Lehen ez bazen ezer, oin dena daukagu
ta denak berdin.
Itsutu gara, plazer zantar nazkagarriz.
Iluna gurutzatu dut,
begirada koldarren gainetik,
ez al zenuten bete hipokresiarik nahi?
Sekula nahikoa ez den,
inoizko ezin asetze honetan,
mesprezuzko irriz elikatzen bainaiz.
Denbora gezur zati bat,
mundua etengabe miresten,
bihotza errez, mendekuz urtu bainaiz.
Izuaren paisaia honek,
burua lehertu beharko lidake,
zuen zurikeriatik ihesean naiz.
Galtzen bainaiz,
bideotan galtzen bainaiz,
bideotan galtzen.
