Munlet electro-punk egitasmoaren erdia da Ina (Mendaro,1972), eta proiektu horren bidez bideratu du bere sormen musikalaren zati handiena. Haatik, Ina geruza anitzeko musikaria da, estilo asko jorratzen eta gozatzen dituena, -bere sare sozialetan sartzea baino ez dago horretaz ohartzeko-. Askotariko alde hori, halaber, Maraca Diablo izeneko izaki misteriotsu eta pertsonalaren bidez kanalizatzen du.
2012an, hain justu, Hail Zigurat! Izenburuko lana plazaratu zuen. Disko horren harira, hauxe idatzi nuen: “Munleten elektro-punk-rock soinutik urrun dagoen proposamena da infernuko maraka honena. Bere jatorria Uler 600 taldean dago. Inak bertan jo zuen Munlet abiatu baino lehen. Zortzi kantuetan gitarra iradokitzaileak eta tempo ertain eta ilunak nagusitzen dira. Oraingoan, rock eskema klasikoetatik hurbilago dauden doinuak idatzi ditu. Abestiak sinpleak izanagatik ere, ñabardurez josita ateratzen dira bozgorailuetatik, konponketa eztiak entzuten baitira han eta hemen”.
Bada, El regreso del niño indio lanarekin bueltatu da deabruaren maraka, zazpi urte eta gero, eta estreinako ahalegin harekin alderatuz gero, disko hau heterogeneoagoa, aberatsagoa, eta Inaren nortasuna eta egun bizi duen unea hobeto islatzen du, gitarren presentziak bere horretan jarraitzen badu ere. Areago, lan biografiko bat ematen du. Bere bizitzaren eta musika zaletasunaren erradiografia zehatza edo potreta koloretsua da, eta argazki horretan, desertuak, ametsak eta hildakoak biltzen dira, alegia, giro onirikoak, atmosfera sikuak eta pasarte ilunak. Hori guztia uztartzeko, baliabide eta erreferentzia asko baliatu ditu.
Erreferentzien zerrenda amaiezina da, grabazioak bere pertsonalitate ipurterrea xehetasun osoz islatzen baitu: Nick Drake, Intxaurbakoitza; western paisaiak, El regreso del niño indio; Spiritualized, Hurbileko izarraren azpitik; electro itzaltsua, Los Muertos; Donosti Sound, Dorme en tua nube; sehaska-kantak, Zapata zein beteko dizu; edo Inak biziki maite dituen Cancer Moon, Yellow Telephone moldaketa tarteko. Inaren proposamena zale askoren gustukoa izango da, bihotzaz eta ezagutzaz eraikita baitago, baina batez ere zintzotasunetik egindako omenaldi bat delako. Musikariaren barrua josi duten artistei luzatutako oparia da, bere ezaugarri propioekin jantzia.
Testua: Julen Azpitarte
punteada locura sensorial,
erizada ternura trapecista, sobrevolando la histeria colectiva,
y ese astronauta girando en el vacío. pata cojea sin venir a mi,
cada día mas lenta,
la espera mas precisa,
que me hace pensar siempre en pétalos de sabor a carmín, frambuesa colorista sin olor a jazmín.
luz intermitente de una muerte recortada con tijeras de plata, plomizo aleteo del angel dormido,
descuidados copos de nieve que cubren tus ocho espinas. sodomía del lecho,
la eterna estalagmita mirando al infinito,
transito maldio a un mundo hostil.
somos los muertos vivimos aquí. somos los muertos del año dos mil. estamos presentes levanta tu mente, esporas sonoras saliendo sin fin.
somos los muertos del año dos mil.
somos los muertos vivimos aquí.
estamos presentes levanta tu mente,
esporas sonoras saliendo sin fin.
estamos presentes levanta tu mente,
levanta tu frente, explota tu mente, a través de la lente, esporas sonoras saliendo sin fin,
sin fin ...
