Ultramorea

Silueta bat soilik izpiak argi, 
ultramoreak soslai ematen dit. 
Izerdiz blai biluzten kordenadak gorpuzten, 
orbainez beteriko mapa zimurra naiz. 

haitz baten antzera begirada hustua, 
basamortua sorbaldan samatua. 
animalia, eskorpioi basatia, 
gauez bila nazakezu maitia. 

Benetakoa zein ote den galdezka, 
mozorroturiko mamuen artean. 
Zeinek azalduko digu zein den funtsa, 
huntza hazi bada ta estali du dana? 

Ikus nazazu noraezean, ezerezak lagun, argi beltzan gerizpean, 
zure hutsuneak kolore bako izarretan du bere lekua nigandik urrunduta. 
Aitaren eskuen laztan leunen oroipenak amaren irribarrak sendatzen, naute tarteka, 
ez kezka ni jadanik galduta nago, ahanztura onartuta. 

Bakartuta inguruarekin bat jada, 
zainetan zamalkatzen ezinaren zaldia, 
heriotzaren zain, nekeak astinduta, 
gehiegi pisatzen duen samaz akituta. 

Ta ultramoreak argitzen nauen bakoitzean, 
gogora dakarkit nor naizen benetan, 
genekien guztia ahaztuta, berrikasten, 
pozoia prest duen eskorpioia bihurtzen. 

Ultramorea...