“Hodei itzaltsuen azpian maite ditut, O pinuak, zuen kontzertu itzaltsuak, haizeak mugitutako zuen adaxkak harpak airean bezala. Itzalera jaitsi direnak ez dira inoiz guregana itzuliko. Atzodanik ala zenbakirik gabeko egunetatik egiten du bake sakonean lo. Noiz estaliko ote gaitu burusi batek bezala gure garaiak, hil jantzia hildakoari biltzen zaion bezala hilkutxan sartu aurretik? Sorta bihurtzen den hazia bezala, odolez ureztatutako lurrean, etorkizuna aparta izango da altxatzen den eguzki gorriaren azpian.”
