Batzuetan gudu-zelai bat izaten da neure burua; arantzak barrurantz itzuli egiten zaizkit, eta urratu egiten dizkidate barrenak. Furgoneta hartu eta kostako errepidea hartzen dut orduan, radarrei erreparatu gabe. Furgoneta hodei bat da, eta zerua itsaso zikin bat. Ilun dago, farolen argi izpiak besterik ez dira ikusten. Soilik hegan egin nahi dut, ez onik atera. Hegan egitea ahantzi egin zait, ordea. Hondartza bazterrean geratu naiz. Kristala lanbrotzen ari da. Erleen memoria ahula eduki nahi nuke, eta ez egon oroimenaren korapiloa deslotzen min hau sumatzen dudanean berriz bihotzaren hegian. Ez dakit esango dudan nolatan maite zaitudan. Lanbroa daukadala gordeta kaxa batean zuretzat, eta eguzkia hankak berotzeko, bakarrik bazaude neguan. Ikusiko dugula presondegiak zabaltzen, baina, bitartean, gauetan izarrak irakurriko dizkizudala haur txikien ipuinak balira bezala.
