Amildegi ertzean eseri nintzen
erabat galduta, beldurrez.
Burua galderez gainezka nuen
zer galdetu jakin gabe.
Eta orain hemen jarraitzen dut,
baina ez du axola.
Gauzak ulertzen bait noa,
denak zentzua hartzen doa.
Zatoz orain nigana
berandutu baino lehen.
Hemen nauzu.
Ez dakit inora ote goazen
ta berdin du.
Gu geu garena ,besterik ez,
izatea beharko genuke.
Benetan aske sentitzeko,
gure arimak biluzteko.
Eraiki dezgun gure paradisua.
Inposatutako infernua
albo batera utziaz,
filmearen gidoilariak izango gara.
Beldurrak ehorztea izango da gure lana,
Eserluak ez bait daude zenbakituak.
(Julen G.)
